βραβευμένο: ΕΛΠΙΔΑΣ ΣΜΗΝΟΣ ΣΟΥ ΖΗΤΩ

Γ’ Βραβείο

λογοτεχνικού περιοδικού Κελαινώ

για τον διαγωνισμό

« Όσο υπάρχουν άνθρωποι »

  

Στης κρίσης το λημέρι επατήσαμε μαζί,

σε βοσκοτόπι γκρίζο, φυλακή ψηφιακή.

Και φάρμακο γυρεύουμε όλοι και φυγή!

Του χρήματος το χρώμα μπήκε αφεντικό κι αγάς

και την ελπίδα φρούδα σε νομίσματα νογάς.

Τον διπλανό σου βόηθα, αγάπης η πηγή!

«Τέλης Φραπόγαλος: μικρές αποφάσεις σε παράξενες μέρες»

Είναι οι μικρές αποφάσεις, εκείνες που συμβάλλουν σε ουσιαστικές αλλαγές στη ζωή μας.

" Μια νέα ημέρα ξημέρωσε κι ο ήλιος έλαμπε έξω απ’ τις μπαλκονόπορτες της γκαρσονιέρας του δώματος, στην γκρίζα πολυκατοικία της κεντρικής συνοικίας της Αθήνας. Ο καναπές της γκαρσονιέρας σαν να κουνήθηκε κάπως. Οι κουβέρτες μέριασαν για να σηκωθεί ο νέος, που κοιμόταν από κάτω. Για μια στιγμή, το δεξί του πόδι πάτησε διστακτικά στο πάτωμα.

-- Σήμερα θα σηκωθώ νωρίς! μουρμούρισε.

-- Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου και πρέπει να το κάνω! συνέχισε.

-- Βαρέθηκα πια να ξυπνάω στις έντεκα και στις δώδεκα!

Το πήρε απόφαση, σηκώθηκε αργά-αργά και άρχισε μηχανικά να κατευθύνεται προς την κουζίνα.

Ο Θεός να την κάνει κουζίνα, δηλαδή! "

Ένα διηγημα για φοιτητές και νέους. Κυκλοφορεί σύντομα.

Της ελιάς το δάκρυ

Διαίρει και βασίλευε, στον τόπον ήρθε πάλι

και της ελιάς μας τον κορμό να ρίξει κάτω θέλει.

Στα δίχτυα του πιαστήκαμεν οι μέσοι κι οι μεγάλοι,

για’ του φτωχού ξεχάσαμε τη δίψα, το καρβέλι.

Συνάντηση με τους δημοσιογράφους Παπαγάλο, Απαισιόδοξο και Πειραϊκή

Μιαν όμορφη και ηλιόλουστη Κυριακή μεσημέρι του Μαγιού, ένας νέος κατέβηκε στο Πασαλιμάνι να πιει ένα καφεδάκι με μια φίλη του και να ησυχάσει λίγο από τους καταιγιστικούς ρυθμούς της πρωτεύουσας, αλλά και το διάχυτο άσχημο αίσθημα της οικονομικής κρίσης. Στο μυαλό του ήταν όλα μπερδεμένα και η υπερπληροφόρηση τον είχε πια κουράσει. Αλλά επειδή η ζωή έχει τις χαρές, μα και τoν σταυρό της, το είχε πάρει απόφαση. Το σίγουρο ήταν η μείωση γύρω στο πενήντα τις εκατό που του είχαν κάνει στο μισθό του κι επομένως με τα πεντακόσια ευρώ οι συνθήκες ζωής είχαν δυσκολέψει πια.

Ευτυχώς είχε το σπίτι του θείου του στην Αθήνα, το οποίο εκείνος του είχε αφήσει κληρονομιά, λίγο πριν πεθάνει. Έτσι όταν βρήκε δουλειά ως υπάλληλος ασφαλείας (κοινώς σεκιουριτάς) στην πρωτεύουσα, μπόρεσε ν’ αφήσει τους δικούς του, το χωριό και το πανέμορφο βουνό της Πελοποννήσου και να έρθει στην πόλη για να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Τα χρήματα ήταν καλά και η δουλειά είχε μεν τις δυσκολίες της, αλλά είχε και κάποια προοπτική. Η ζωή στο χωριό, βλέπετε, με τις αγροτικές και τις κτηνοτροφικές εργασίες της ήταν δύσκολη.

Μπόρα χαράς και κέντημα

Σε του’ τη δύσκολη εποχή

μπουμπούκια λείπουν τώρα,

του καλλιτέχνη η βροχή,

χαράς ματιά και μπόρα.

Η ελπίδα βρίσκεται ξανά

στου χρόνου την παλάμη,

η κούτρα σαν στραφεί ψηλά,

απλότητας το χράμι.

Η γιαγιά και το κουτί

Στο σαλόνι κάθονταν η γιαγιά και το κουτί. Η γιαγιά αμίλητη και φοβισμένη, με μια απορία ζωγραφισμένη στα μάτια της. Το κουτί λαλίστατο, με ζωντανά χρώματα και χιλιάδες καινούριες κουκίδες, για καλύτερη ευκρίνεια. Άκουγε η γιαγιά αυτά που έλεγε το κουτί:

Η υποψήφια Άνεργη και η κυρία Συνέντευξη

Καλημέρα σας!

Καλημέρα σας! Εδώ θα μου πάρετε συνέντευξη, στην καφετέρια;

Η Διοίκηση Ανθρωπίνων Πόρων έκανε έρευνες και κατόπιν αποφάσισε, ότι ο καλύτερος τόπος για να μιλήσουμε με τους υποψηφίους εργαζομένους είναι οι καφετέριες. Μήπως δεν σας αρέσει;

Όχι, κάθε άλλο.

Ωραία, το σημειώνω στην ηλεκτρονική φορητή ταμπλέτα μου!

Καλά.

Λοιπόν, δεσποινίς…;

Άνεργη!

Παράθυρο στο όνειρο

Κώστας

Ο φοιτητής Ανέλπιδος και η γιαγιά Ελπίδα

Γιαγιά, έχω ένα βάρος!

Γιατί;

Τελευταία βλέπω ειδήσεις!

Δύσκολο άθλημα, παιδί μου!

Βλέπω πράγματα πολλά κι ανησυχώ!

Ωχωχωχ! Για πες.

Βλέπω αδιέξοδα και καμία λύση! Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις;

Αν μπορώ, θα το κάνω.