Η γιαγιά και το κουτί

Στο σαλόνι κάθονταν η γιαγιά και το κουτί. Η γιαγιά αμίλητη και φοβισμένη, με μια απορία ζωγραφισμένη στα μάτια της. Το κουτί λαλίστατο, με ζωντανά χρώματα και χιλιάδες καινούριες κουκίδες, για καλύτερη ευκρίνεια. Άκουγε η γιαγιά αυτά που έλεγε το κουτί:

Πρέπει να ακούσουμε τις Αγορές. Οι άρχοντές μας ευτυχώς ψηφίζουν τα μέτρα, που τους υποδεικνύονται, αδιαμαρτύρητα. Πρέπει με κάθε μέσο να μείνουμε στο κοινό νόμισμα για να επιβιώσουμε και να πάμε στην ανάπτυξη.

Βρε παιδί μ’, έχεις δει καμιά ανάπτυξη εδώ και τέσσερα χρόνια; Μόνο αύξηση της ανεργίας και μείωση των μισθών και των συντάξεων βλέπω.

Βεβαίως, γιαγιά. Αλλά αυτό γίνεται, επειδή ο μέσος Έλληνας δεν ακούει και δεν εφαρμόζει όσα μας λένε οι Αγορές. Όπως είπε κι ο πολιτικός «μαζί τα φάγαμε». Θα σου πω εγώ ποιος φταίει για την κατάσταση στη χώρα. Αλφαβητικά φταίνε οι εξής κοινωνικές ομάδες κι επαγγελματικές κατηγορίες:

Αγρότες – Αστυνομικοί – Γιατροί και νοσηλευτές – Δεητζίδες, Οτετζίδες, κ.α. – Δημοσιογράφοι – Δημόσιοι υπάλληλοι – Δικαστικοί – Δικηγόροι – Ελεύθεροι επαγγελματίες – Έμποροι – Ιερείς – Ιπτάμενοι – Καθηγητές α’ και β’ βάθμιας εκπαίδευσης, φροντιστηρίων, ξένων γλωσσών, κ.α. – Μάστορες, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, κλπ. – Μικρομαγαζάτορες – Ναυτεργάτες – Πανεπιστημιακοί – Πολύτεκνοι – Στρατιωτικοί – Συνταξιούχοι – Ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, κ.α. – Υπάλληλοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς – Φαρμακοποιοί – Φοιτητές και μαθητές – Ψαράδες – κι ένα σωρό άλλοι που μου διαφεύγουν τώρα, αλλά θα επιστρατευτούν εντός ολίγου, για να μάθουν να αντιδρούν πολιτισμένα.

Α, μη ξεχάσω, φταίει κι η Αντιπολίτευση, διότι λαϊκίζει, μέχρι να γίνει κυβέρνηση.

Αφού άκουσε πολύ προσεκτικά η γιαγιά, ρώτησε το κουτί:

Βρε παιδί μ’, φοβάμαι για το μέλλον της Ελλάδος. Ξέρω ότι έχουμε κάνει πολλά σφάλματα ως χώρα κι ως άνθρωποι. Κι αναμάρτητοι δεν είμαστε. Κι όλοι αυτοί που είπες άλλοι φταίνε σε μεγάλο κι άλλοι σε μικρό βαθμό, σύμφωνοι. Είσαι σίγουρο όμως, ότι  τα ‘χουν κάνει όλοι κι τους βάζεις τσουβαλιαστούς;

Όχι, απόλυτα, αλλά σχεδόν.

Το λοιπόν, μπορεί να ‘χεις σχεδόν δίκιο. Μα, να σου κάνω κι εγώ δυο-τρεις ερωτήσεις;

Σ’ ακούω!

Σε τέτοιες δύσκολες εποχές, που η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει περιέλθει σε δύσκολη έως τραγική οικονομική κατάσταση, σε ανέχεια κι απελπισία, οι άρχοντές μας δε θα έπρεπε να ενώνουν το λαό και να βαδίζουμε όλοι μαζί; Δεν πρέπει να είμαστε στο εμείς κι όχι στο εγώ; Δεν πρέπει κι εκείνοι να παίρνουν όσα κι εμείς, να συμπάσχουν; Υπάρχει λύση στο «διαίρει και βασίλευε» που εφαρμόζεται, στρέφοντας τη μια κοινωνική κι επαγγελματική τάξη κατά της άλλης;

Περσικοί πόλεμοι, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, Τουρκοκρατία, εμφύλιες διαμάχες και δυο παγκόσμιοι πόλεμοι αυτό μας δίδαξαν; Τα νούμερα και η τσέπη του καθενός να είναι πάνω απ’ τον άνθρωπο;

Δε θα έπρεπε να στραφούμε στον έναν και αληθινό Θεό, αυτόν που μας διδάσκει την αγάπη;

Γιατί συνεχίζουμε να προσκυνούμε και να υπηρετούμε τον θεό των Αγορών και του Χρήματος; Οι ίδιες οι αγορές δεν παραδέχτηκαν την αποτυχία τους;

Το κουτί κάθισε στο έπιπλό του και σκέφτηκε. Δεν είχε προγραμματιστεί για απάντηση σε τέτοιες ερωτήσεις.

Ρωμανός Θαλάσσιος