Μιαν όμορφη και ηλιόλουστη
Κυριακή μεσημέρι του Μαγιού, ένας νέος κατέβηκε στο Πασαλιμάνι να πιει ένα
καφεδάκι με μια φίλη του και να ησυχάσει λίγο από τους καταιγιστικούς ρυθμούς
της πρωτεύουσας, αλλά και το διάχυτο άσχημο αίσθημα της οικονομικής κρίσης. Στο
μυαλό του ήταν όλα μπερδεμένα και η υπερπληροφόρηση τον είχε πια κουράσει. Αλλά
επειδή η ζωή έχει τις χαρές, μα και τoν σταυρό
της, το είχε πάρει απόφαση. Το σίγουρο ήταν η μείωση γύρω στο πενήντα τις εκατό
που του είχαν κάνει στο μισθό του κι επομένως με τα πεντακόσια ευρώ οι συνθήκες
ζωής είχαν δυσκολέψει πια.
Ευτυχώς είχε το σπίτι του θείου
του στην Αθήνα, το οποίο εκείνος του είχε αφήσει κληρονομιά, λίγο πριν πεθάνει.
Έτσι όταν βρήκε δουλειά ως υπάλληλος ασφαλείας (κοινώς σεκιουριτάς) στην
πρωτεύουσα, μπόρεσε ν’ αφήσει τους δικούς του, το χωριό και το πανέμορφο βουνό
της Πελοποννήσου και να έρθει στην πόλη για να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Τα
χρήματα ήταν καλά και η δουλειά είχε μεν τις δυσκολίες της, αλλά είχε και
κάποια προοπτική. Η ζωή στο χωριό, βλέπετε, με τις αγροτικές και τις κτηνοτροφικές
εργασίες της ήταν δύσκολη.
Βέβαια, ο νέος μας, τώρα
τελευταία, έπαψε να είναι σίγουρος για την ορθότητα της απόφασής του. Η μείωση
του μισθού και το κλίμα απαισιοδοξίας τού είχαν στερήσει την ελπίδα. Κάθε μέρα
έβλεπε ειδήσεις και μάλιστα πολλά διαφορετικά κανάλια για να βρει μιαν άκρη
σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι. Ευτυχώς υπήρχε το διαμέρισμα του θείου στον
Πειραιά, μα το χαράτσι δυσκολευόταν πια να το πληρώσει.
Αυτό το μεσημέρι της Κυριακής
είχε δώσει ραντεβού με την φίλη και μέλλουσα σύζυγό του στο όμορφο λιμάνι της
γειτονιάς του για να πιουν ένα καφεδάκι. Κάθισαν κι είχαν αρχίσει να ηρεμούν
και να συζητούν τα της εβδομάδος που πέρασε, όταν δυο κουστουμαρισμένοι
μεσήλικες και μια κυρία ντυμένη κομψά κι απέριττα, όλοι κρατώντας τσάντες με τους
φορητούς υπολογιστές τους, ήρθαν και κάθισαν στο διπλανό τραπέζι. Φαίνονταν πολύ
επίσημοι και σοβαροί. Οι δυο νέοι προσπάθησαν να θυμηθούν από που τους
γνώριζαν. Ήταν βέβαιοι ότι κάπου τους είχαν δει, μα που;
-- Ένα διπλό καπουτσίνο φρέντο
για μένα! παρήγγειλε ο ψηλός φρεσκοξυρισμένος πενηντάρης.
-- Ένα φραπέ γλυκό με γάλα για
μένα! παρήγγειλε ο κοντός σαρανταπεντάρης με το μουστάκι.
Και οι δυο έβγαλαν αυτόματα ένα
τσιγάρο να καπνίσουν. Ο ένας από την ασημένια ταμπακιέρα του κι ο άλλος από το
πακέτο που κρυβόταν στην τσέπη του πουκαμίσου του.
-- Έναν ελληνικό μέτριο για μένα!
συμπλήρωσε η κυρία της παρέας. Δεν καταλαβαίνω τί σας αρέσει από αυτόν τον
θάνατο που καπνίζετε! αναρωτήθηκε προς τους δυο συνδαιτυμόνες της.
-- Άσε να έχουμε τις απολαύσεις μας,
ρε Πειραϊκή! Εσύ σκέφτεσαι αλλιώτικα. Έτσι κι αλλιώς, τώρα με την κρίση δε μας έχουν
μείνει και πολλές απολαύσεις.
-- Να με συγχωρείται αν σας ενόχλησε
αυτό που είπα.
-- Δεν πειράζει Πειραϊκή μου! Το
ξέρουμε ότι το πάθος αυτό οδηγεί σε θάνατο, αλλά δεν είναι εύκολο να το
κόψουμε. Έτσι δεν είναι Απαισιόδοξε;
-- Συγγνώμη που σε αποπήρα, ρε
Πειραϊκή, μα όπως λέει κι ο Παπαγάλος, το πάθος δύσκολα κόβεται! Αλλά η κρίση
βλέπεις μας τεντώνει τα νεύρα και κάπως πρέπει να χαλαρώσουμε.
Η Πειραϊκή πήρε λίγο θάρρος και
ξεκίνησε:
-- Δε λέω, βρε παιδιά, με την
κρίση όλα δυσκόλεψαν, αλλά μήπως τελικά είναι πνευματική και ηθική πρώτα από
όλα;
-- Δε θα είσαι καλά μου φαίνεται!
Εδώ γίνεται χαμός! Εκατομμύρια ανέργων, καταργημένα εργασιακά δικαιώματα,
καταπατημένο σύνταγμα και δημοκρατία κουρελόχαρτο, περικοπές μισθών και
συντάξεων! Βγάλε τη διαφθορά και τους πολιτικούς που μας κοροϊδεύουν! Θα ξεχάσω
τι λέω στο δελτίο κάθε μέρα;
-- Δε συμφωνώ μαζί σου
Απαισιόδοξε! Η κυβέρνηση κάνει το καλύτερο που μπορεί και σύντομα θα
επανέλθουμε σε τροχιά ανάπτυξης. Εξάλλου οι πολίτες φταίνε, που φοροδιαφεύγουν
και δε βοηθούν την κυβέρνηση να κάνει τη δουλειά της.
-- Τί λες τώρα, ρε Παπαγάλε;
Δηλαδή οι στρατιές των ανέργων, τα υποσιτισμένα παιδιά στα σχολεία, οι τρύπες
που μεγαλώνουν στα έσοδα και το αυξανόμενο χρέος, τα νοσοκομεία που κλείνουν
και η διάλυση που έχουμε βαρέσει δεν υποδεικνύουν την παταγώδη αποτυχία των
μνημονίων μέχρι τώρα;
-- Κοίτα, η κυβέρνηση κάνει ό,τι
μπορεί για να μας βγάλει από την κρίση. Τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν
δεν ήταν η συγκεκριμένη κυβέρνηση απάνω να…
-- Να κάνει τεμενάδες στις τράπεζες
και να μας βυθίζει στο χάος!
-- Βρε παιδιά, σας ακούω τόση ώρα
και σας ακούω και στα δελτία σας κάθε μέρα. Αποκλείετε δηλαδή να είναι αλλιώς
τα πράγματα;
-- Δηλαδή; έκαναν οι δύο άντρες.
Το νεαρό ζευγάρι τώρα θυμήθηκε που
είχε δει τα πρόσωπά των τριών συγκαφεδιζομένων τους στην όμορφη αυτή καφετέρια
του γραφικού όρμου. Ήταν οι πασίγνωστοι δημοσιογράφοι από τα περιοδικά, τα
ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.
-- Άλλα τα σχέδια τα δικά μας κι
άλλα τα δικά Του. Καταρχάς συμφωνώ με τον Απαισιόδοξο ότι τα πράγματα είναι
πολύ δύσκολα κι ότι όλα αυτά που προσπαθούν να μας ωραιοποιήσουν δεν έχουν
καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αλλά πάντα υπήρχαν δύσκολες εποχές στην
ανθρωπότητα, πλούτος και φτώχια μαζί. Η ελπίδα όμως κρύβεται αλλού.
-- Έπιασες πάλι τα της θρησκείας,
ρε Πειραϊκή; Και πού βλέπεις εσύ την ελπίδα μέσα σ’ όλα αυτά, αν συμφωνείς μαζί
μου;
-- Προ κρίσης κανένας δε γύριζε
να κοιτάξει τον διπλανό του κι όλοι πήγαιναν σκυφτοί. Τώρα όμως, που ήρθε η
ανάγκη, ο ένας βοηθάει τον άλλο. Επίσης, δε γύριζε κανείς να πει μια κουβέντα.
Τώρα, τη λέει. Ακόμα, υπήρχε μια ασυδοσία κι ένα φαγοπότι κι ενδιαφερόμασταν
μόνο για το τι θα κάνουμε εδώ, στη γη. Τώρα, ξεκινήσαμε να φερόμαστε κάπως πιο
συνετά και να ψάχνουμε, ευτυχώς, και λίγο το μετά. Δεν είναι σημαντικά αυτά;
-- Άρα, έχω δίκιο πως πρέπει να
βλέπουμε θετικά τα πράγματα και η κυβέρνηση θα τα πάει καλά! χαμογέλασε
αλαζονικά ο Παπαγάλος.
-- Κάθε άλλο, Παπαγάλε! Ο
στρουθοκαμηλισμός ότι όλα θα πάνε τέλεια και θα γυρίσουμε στις σπάταλες εποχές
του παρελθόντος, μάλλον κακό μας κάνει. Η κυβέρνηση αποτελείται από ανθρώπους
κι οι άνθρωποι έχουν στη φύση τους τα σφάλματα. Δυστυχώς, όμως, δεν παραδέχεται
ότι έχει αποτύχει παταγωδώς και δε ζητά την βοήθεια του λαού. Μόνο όλοι μαζί
μπορούμε να βρούμε λύσεις σε κάθε τομέα, αλλά και μια συνολική λύση, ως έθνος. Επίσης,
οι λέξεις προσευχή, πίστη στον Θεό και αγάπη έχουν εξαφανιστεί από τα επίσημα
χείλη. Σταμάτησαν οι πολιτικοί μας να λαμβάνουν υπόψη τους τα θεία και βαδίζουν
μ’ έναν απαράμιλλο ανθρωποκεντρικό εγωισμό.
-- Και τί προτείνεις να κάνουμε,
ρε Πειραϊκή; Πρέπει να ξεσηκωθούμε λέω εγώ και να τους πετάξουμε όξω!
-- Το να επικαλούμαστε τον Θεό
την εποχή της λογικής και της επιστήμης βρίσκω ότι είναι σχήμα οξύμωρο!
συμπλήρωσε ο φρεσκοξυρισμένος με την ανοιχτόχρωμη γραβάτα και τα ασημένια
μανικετόκουμπα.
-- Θα σας διηγηθώ το εξής
περιστατικό από τον βίο του Μακρυγιάννη και μπορείτε να πράξετε όπως νομίζετε:
« Εκεί που έφτιακνα τις θέσεις εις τους Μύλους ήρθε ο Δεριγνί να με ιδεί.
-- Μου λέγει:
Τί κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύναμες. Τί πόλεμο θα κάμετε με τον
Μπραίμη αυτού;
-- Του λέγω:
Είναι αδύνατες οι θέσεις μας κι εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός όπου μας προστατεύει
και θα δείξομεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε
ολίγοι εις το πλήθος του Μπραίμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπο:
Ό,τι η τύχη
μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους.
Ότι αρχή και
τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν
μπορούνε.
Τρώνε από
εμάς και μένει και μαγιά.
Και ολίγοι
αποφασίζουν να πεθάνουν κι όταν κάνουν αυτή την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και
πολλές κερδαίνουν.
Η θέση όπου
είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιαύτη και θα ιδούμε την τύχη μας, οι αδύνατοι με
τους δυνατούς.
-- Πολύ
καλά, είπε ο Γάλλος ναύαρχος κι αποχώρησε. »
Επιτέλους, το απογευματινό αεράκι
έφερε μια δροσιά, όπως και τα λόγια της Πειραϊκής στο διπλανό τραπέζι. Οι δυο
νέοι, αφού πλήρωσαν το καφεδάκι τους σηκώθηκαν να κάνουν μια βόλτα στην
προβλήτα και να πάρουν κάποιες αποφάσεις. Εσείς;
Ρωμανός Θαλάσσιος
